Stop en sien die son

Die padwerke in die vallei het ons in ‘n web van stop-en-go’s gevang. Hierdie gedwonge onderbrekings is ‘n bron van groot frustrasie, ‘n voortdurende herinnering aan tyd wat ons as “mors” beskou. Ons sug, tik ons vingers teen die stuurwiel, en wens die groen lig wil net kom.

Vandag, op pad na ons erediens toe, stuur Lita vir my ‘n foto. Dit laat my toe besef: dalk is hierdie stoppe meer as net ‘n ongerief… veral wat ons gejaagde lewens betref.

Die foto: sy is vasgekeer by so ‘n stop. Voor haar die rooi teken van stasis, en agter dit in die verte, die hemel in volle glorie. Die son breek deur die wolke in strale van lig wat die oggendhemel laat vlamvat.

Ek kon nie help om te wonder nie: sou sy dit gesien het as sy kon aanhou ry? Sou die son se opkoms nog vir haar dieselfde betekenis gehad het, as sy nie moes stop nie?

Wat mis ons wanneer ons nie die waarde van stilstand besef nie?

In ons gejaagde lewens jaag ons dikwels blindelings voort, sonder om te stop en te kyk. Ons is gefokus op die volgende taak, die volgende afspraak, die volgende bestemming. Maar wat verloor ons in hierdie gejaag? Wat mis ons wanneer ons nie die waarde van stilstand besef nie?

Dalk is die stopplekke op die padwerke van ons lewens die geleenthede wat ons nodig het om die skoonheid van ons bestaan te besef. Dit is in die stilstand, in die wag, dat ons die kans kry om werklik te sien – om te waardeer wat voor ons is. Die rooi stopteken, so vervelig soos dit mag lyk, het ‘n geskenk vir ons: die geleentheid om die wêreld rondom ons waar te neem, om asem te skep, om die heilige in die gewone raak te sien.

Ons stop dalk vir die padbouers, maar wat ons werklik kry, is die geleentheid om self gebou te word deur die groot Bouer – om ons innerlike te vernuwe, om ons perspektief te verskuif. Miskien moet ons nie net kla oor die stoppe nie, maar leer om hulle te omhels. Dalk moet ons meer dikwels stilhou, nie net wanneer ons gedwing word nie, maar wanneer ons voel die lewe jaag te vinnig verby.

En soos ons wag, kan ons net dalk iets van ons eie innerlike sonsopkoms ontdek.


Lees soortgelyk

Lonely. No fun – With wings

’n Lekker ironiese koffiebestelling herinner my: selfs in die woestyn van onsekerheid en swaarkry het God jou nie vergeet nie — jy het nog…

DeurNadia MullerJun 26, 2025

Bak en Rou: Die genade om te lag terwyl jy huil

Ek voel hoe twee wêrelde bots – een vol verjaarsdagvreugde vir ‘n 8-jarige, die ander vol onbeskryflike pyn oor ‘n 4-jarige.

DeurNadia MullerJun 24, 2025

Wees eerlik: is jy ook ‘n f*kop?

“Genade is dat die Here f*kops liefhet” – oom Dirk se wysheid bly my by. Mense wat hul gebrokenheid erken, skep ruimte vir ware…

DeurDJ MullerJun 23, 2025

Nuut: Van binne af buite toe

Christenskap gaan nie net oor karakter nie — dit gaan oor identiteit. Om aan Christus te behoort is ‘n radikale metamorfose wat ‘n nuwe…

DeurDJ MullerJun 8, 2025

’n R1-les in dankbaarheid

’n R1 mag vir jou niks beteken nie, maar vir ’n honger kind beteken dit ’n bord kos met smaak – en ’n droom…

DeurNadia MullerMay 16, 2025

Wil God of wil Hy nie?

Is God se wil iets om te verstaan… of iets om te vertrou? Want soms, ten spyte van seer en vrae, sê die hart…

DeurDJ MullerMay 9, 2025

Pantoffels vir die preekstoel

Met of sonder skoene, staan ons almal elke dag in verskillende rolle of met verskillende hoedens op. Maar ons bly een mens – gevorm…

DeurNadia MullerApr 15, 2025

𝐆𝐞𝐥𝐨𝐨𝐟, 𝐣𝐨𝐞𝐫𝐧𝐚𝐥𝐢𝐬𝐭𝐢𝐞𝐤 𝐞𝐧 𝐝𝐢𝐞 𝐨𝐧𝐡𝐞𝐢𝐥𝐢𝐠𝐞 𝐬𝐨𝐬𝐢𝐚𝐥𝐞 𝐦𝐞𝐝𝐢𝐚-𝐨𝐨𝐫𝐥𝐨𝐠

In ’n wêreld waar waarheid en sensasie deur mekaar loop, roep geloof ons tot verantwoordelike onderskeiding op sosiale media. Hierdie rubriek verken ons rol…

DeurDJ MullerMar 31, 2025

Beloftes van lig – Sleepvoet deur die Kalahari-sand

In die diep donkerte van die Kalahari voel elke stap deur sagte sand soos drie. Maar soms is al wat jy nodig het net…

DeurDJ MullerMar 21, 2025